58 SIVAS

Ay ile Güneş Efsanesi

“Ay gökçek bir oğlan, güneş de güzel bir kızmış. Ay güneşe âşık olmuş. On beşlediği bir gün, ay bu aşkını güneşe açıklamış. Güneş de zaten aya âşıkmış ve bu aşkını bir türlü söyleyemiyormuş. Ayın sözlerinden cesaret alarak, o da onu sevdiğini söylemiş. Ayın her on beşlemesinde ay ile güneş buluşuyor geleceklerine ait tatlı hayaller kuruyorlarmış. Hatta son buluşmalarında evlenmeye karar vermişler. Onların bu şekilde birbirlerini sevmelerini kıskanan bir cazı karısı araya girerek güneşe ay hakkında yanlış bilgiler vermiş ve onu aydan soğutmuş. Ay ise bütün olan bitenden habersiz güneşin etrafında dolanıp duru-yor, ancak onun kendisiyle konuşmamasına çok üzülüyormuş. Bir gün, güneş aya: – ‘Boşuna peşimde dolaşıp durma, seninle evlenmeyeceğim. Benden umudunu kes’ demiş. Bu sözlere anlam veremeyen ay: – ‘Kıyamete kadar senden ümidimi kesmeyeceğim, bir gün suçsuz olduğumu anlayacaksın.’ demiş. Ay ile güneşin konuşmaları böylece sona ermiş, ancak ay güneşi bir türlü unutamıyormuş. Her on beşlemesinde, hasretle güneşe bakmak istiyor, ancak güneş onun gözüne parmaklarını uzatarak kendisini görmesini engelliyormuş. İnsanların güneşe bakamayışlarının sebebi de buymuş. Güzel bir kız olan güneş, kendisini göstermemek için, insanların da gözüne ışıktan parmaklarını uzatırmış. Meğerse güneşe bakıldığında insanın gözünü delen ışıklar onun ince parmaklarıymış.”